یکشنبه, ۷ اردیبهشت ۱۴۰۴ / ۱۲:۱۸:۵۲
فراستی: لطفاً سراغ سلبریتی‌ها نروید. با این کار این دستمزد مزخرف را بشکنید. از زمانی که آنان این‌گونه پول کثیف خوردند، روزی ۲-۳ میلیون تومان پول مواد مخدرشان است.
به گزارش آرت بوم، مراسم رونمایی از مستند «کاپرا کجاست؟» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی مهدی انصاری در حوزه هنری برگزار شد. در این مراسم نشست نقد و بررسی «جایگاه امید در سینمای ایران و جهان» با حضور مسعود فراستی برگزار شد. میلاد دخانچی نیز اجرای این جلسه را برعهده داشت.
مسعود فراستی در این مراسم درباره‌ی سینمای کمدی در ایران اظهار کرد:
“کمدی، نقد خیلی جدی به اوضاع، آدم‌ها و وضعیت است. این آشغال‌ها به ما توهین می‌کنند تا یک لحظه از ما لبخند بگیرند. ما در کمدی به وضع خودمان می‌خندیم. کمدی پرده‌درا نیست اما متاسفانه برخی‌ها از کمدی فقط پرده‌درانی فهمیده‌اند. به هر قیمتی شده حتی به قیمت شوخی‌های جنسی می‌خواهند مخاطب را بخندانند. حتی معتقدم که اگر آزادی جنسی وجود داشت و حجاب هم نبود نمی‌توانست این قدر وقیحانه باشد. این وقاحت محصول چیست؟ آیا محصول جامعه است؟ خیر! من معتقدم مردم جامعه ما اکثراً شریف هستند و به هم رحم می‌کنند.
پس می‌توان گفت کمدی‌های بی‌رحم و ضدانسانی محصول دهن‌کجی به اوضاع و جامعه است. محصول عده‌ای پول مفت خوردن است. آنان موجودات انگلی‌اند که به جان مردم افتاده‌اند. این فیلم‌ها دهن‌کجی به اوضاع و حکومت است. همچنین دهن‌کجی به فیلم‌هایی است که محترم‌اند. دهن‌کجی به موقعیت مهدی است. دهن‌کجی به فیلم‌های کوچکی است که محترم‌اند.”
فراستی در ادامه درباره نظر مثبتش درباره فیلم «شادروان» توضیح داد:
“این سینما مأیوس نیست بلکه وقیح و معیوب است. این سینما به شما تهاجم می‌کند و اصلاً دفاعی نیست در حالی که ویژگی مایوس بودن، دفاعی بودن است. در این شرایط ما اتفاقاً فیلم‌هایی نیاز داریم که ما را به آدم بودن یادآوردی و نزدیک کند، به آدم بودن و اصول اخلاقی جدی توهین نکند و بتوان آنها را با مادر، پدر، همسر و… دید و خجالت نکشید. «شادوران» نمونه‌ای از همین فیلم‌ها است و به همین دلیل بود که امسال از آن دفاع کردم.
حال سؤالی که مطرح می‌شود این است که آیا می‌توان فیلم امیدوارانه ساخت؟ نه نمی‌شود. هم‌چنان می‌توان سینمای کنشمند ساخت. البته اگر تهیه‌کننده پیدا کنید، چرا که آرام آرام تهیه‌کننده خصوصی و دولتی امکان چنین چیزی را به شما نمی‌دهد. چیزی که اصلا در جامعه وجود ندارد، کار کُنش‌مند است و این اتفاق را نباید به صورت دستوری رقم زد. از سوی دیگر بدون شادابی نمی‌توان در زندگی جلو رفت و این اتفاق ارتباط به هیچ حکومت و خوب و بد اوضاع ندارد بلکه این شادابی باید خودمولد باشد.”
این منتقد سینمایی درباره حضور پول‌های کثیف در سینما و دستمزد بازیگران عنوان کرد:
“از یک زمان به بعد پای پول‌های کثیف دلالی به سینما باز شد و دستمزدها غیرعادی بالا رفت. منظورم تهیه‌کننده نیست، بلکه پول کثیف است و پول کثیف یعنی پول دلالی. به نظرم فیلم “ما همه با هم هستیم” نقطه عطف پول‌های کثیف بود. همین اتفاقات باعث شد که دستمزدها از ۲۰۰، ۳۰۰ یا ۵۰۰ میلیون به یک یا دو میلیارد تومان برسد. حتی شنیده‌ام جدیداً برخی به دنبال دستمزد دلاری هستند در صورتی که نظارتی روی کار آنها نیست.
در این وضعیت به کسانی که می‌خواهند فیلم بسازند توصیه‌ای دارم و آنهم این است که لطفاً سراغ سلبریتی‌ها نروید. هم از نظر اخلاقی می‌گویم، هم از نظر هنری. با این کار این دستمزد مزخرف را بشکنید. از زمانی که آنان این‌گونه پول کثیف خوردند، روزی ۲-۳ میلیون تومان پول مواد مخدرشان است. سراغشان نروید. علاوه براین، کلی هنرمند درست و حسابی در تئاتر وجود دارد که همین مفت‌خورها نگذاشتند بالا بیایند. اینها تجربه شخصی من است که دیده‌ام و به دقت هم می‌بینم.”
وی درباره اینکه سرنوشت دوگانه امید و سیاه‌نمایی چه خواهد شد، گفت:
“من فکر می‌کنم تا زمانی که جشنواره‌های خارجی هست و قاچاقی و غیرقاچاقی در آنها شرکت می‌کنیم، سیاه‌نمایی جایزه دارد و فیلم‌های اگزوتیک هم خوراک آنهاست. در این شرایط فیلمی مثل پارازیت جایزه می‌گیرد. متر و معیار این جشنواره‌های سینمایی اگزوتیک بودن فیلم است و اگر کسی این مسئله را بفهمد راحت به سراغ ساخت این مدل آثار می‌رود.
بهمن قبادی یک فیلم کوتاه به نام «زمانی برای مستی اسب‌ها» دارد. اصلاً فیلم بدی نیست اما بلندش می‌کند و خراب می‌شود. برای آنان ساخته است و بدان جایزه فیپرشی هم می‌دهند. من اخیراً این جایزه را زدم. جایزه فیپرشی برای تصویر دقیق از مشکلات آدم‌ها و اسب‌ها! خیلی آبروریزی است. عین این جایزه در فیلم آقای روستایی تکرار شده است و می‌گویند ارائه تصویر دقیق از جامعه پدرسالار!”
