حضور پررنگ زنان فیلمساز در پانزدهمین جشنواره فیلم تبریز

بزرگنمایی تصویر

به گزارش بوم هنر، پانزدهمین جشنواره فیلم تبریز درحالی کار خود را آغاز کرد که از میان ۵۳ فیلم رسیده به بخش رقابتی جشنواره،تعداد ۱۶ اثر متعلق  به کارگردانان زن در آذربایجان شرقی است.

در شرایطی که در تبریز و آذربایجان شرقی تهیه کنندگان معدودی حاضر به سرمایه گذاری در عرصه ی فیلم به ویژه فیلم کوتاه هستند،زنان نیز شانه به شانه ی مردان تمام این سختی ها را به جان می خرند و با گرد هم آوردن عوامل سعی در به تصویر کشیدن ایده ها ودغدغه های خود دارند.

فیلم «مو» جابه جایی مرزهای خیر و شر

سمانه یداللهی، کارگردان فیلم «مو» فیلمساز جوانی است که با اولین فیلم خود در بخش ویژه ی پانزدهمین جشنواره فیلم تبریز حضوردارد، وی از تماشای فیلم خود بر پرده ی سینما هیجان زده است و در خصوص این اثر می گوید: «من در این فیلم که ایده اش را ازیکی از داستان های کوتاه خود برداشته ام، سعی کردم نشان دهم که یک عنصر خیر و نیک مثل مو که تأثیر بسیاری بر زیبایی دارد درحالت های مختلف چطور می تواند به یک شر تبدیل شود.»

وی می افزاید: « علاوه بر این حاج فاطمه ی فیلم مو در روند داستان متوجه شد که برای حل مشکل خود نیاز دارد از چهارچوبجغرافیای کوچک خود بیرون آمده و از جغرافیای بزرگ تری مثل اجتماع کمک بگیرد، مثل همه ما که گاهی فکر می کنیم به تنهایی ازعهده مشکلات برمی آییم اما در نهایت باید بداینم افراد در جامعه به یکدیگر نیاز دارند.»

یداللهی ضمن ابراز خوشحالی ازا ینکه اولین اکران فیلم مو در شهر خودش، تبریز اتفاق افتاده از مشکلات کار نیز می گوید: «فیلمسازی برای یک خانم کار سختی است، چرا که اغلب اوقات اعتماد به فیلمسازهای خانم وجود ندارد اما من خیلی خوش شانس بودمکه گروه بسیار خوبی داشتم و از سوی سینماگران حمایت شدم داد.»

فیلم «بشقاب» فانتزی زندگی

رعنا واعظی و عذرا خوان خواجه نیز دو زن جوان فیلم اولی هستند که کار خود را در سینما با فانتزی کمدی بشقاب آغاز کرده اند.

عذرا خوان خواجه در خصوص ایده اولیه این فیلم می گوید: «فکر ساختن فیلمی با این موضوع از یک اتفاق واقعی در محیط زندگی من ودوستم آغاز شد و با همفکری یکدیگر سعی کردیم موقعیتی با فضای فانتزی خلق کنیم تا آن واقعه را در آن شرایط خاص به تصویربکشد.»

وی می افزاید: «مهم ترین مشکل برای فیلمسازان زن، موضوع جدی گرفته نشدن است مخصوصاً اگر کار اول باشد تمام عواملی که میخواهیم از آن ها کمک بگیریم به دیده تردید به کل موضوع نگاه می کنند و خودِ ما در مسیر ساخت این فیلم فشارهای بسیاری را متحملشدیم. “

رعنا واعظی نیز می گوید: «نوشتن یک فیلمنامه درست و منسجم وقت و تمرکز زیادی می طلبد و ما برای این کار وقت زیادی گذاشتیم وبه علاوه برای پیدا کردن لوکیشن مناسب و فضاسازی درست برای موقعیت های فانتزی فیلمنامه خیلی زحمت کشیدیم و عوامل فیلم نیزخیلی صبوری کردند و زحمات زیادی را متحمل شدند.»

“اشتها” فیلمی زنانه با دغدغه های مشترک

پریا شجاعیان نیز فیلمساز جوانی است که با فیلم «اشتها» در پانزدهمین جشنواره فیلم تبریز حضور دارد و در مورد اثر خود می گوید: «اشتها روایت همزیستی کودک درون زنان با پوسته بیرونی و اجتماعی آنان است که ناچارند در آن فرو بروند و این دغدغه ی همیشگیمن به عنوان یک زن بوده و هست.»

وی می افزاید: «کار هنری به دلیل دغدغه است که ایجاد می شود و دغدغه از رنج نشأت می گیرد و من معتقدم که بیان رنج مثل یک گروهدرمانی به کاهش رنج کمک می کند.»

وی نیز تأکید می کند: «مهم ترین مشکل فیلمسازی زنان جدی نگرفتن آن ها به عنوان یک مؤلف است .”

“من کد ۷۵ هستم” سفری به آسیب های اجتماعی

آرزو دهناد سابقه ای طولانی در عرصه سینما و تلویزیون دارد و این بار با مستند «من کد ۷۵ هستم» با یک مددکار اجتماعی که او نیزیک زن است به زندگی مددجویان نیز سرک می کشد.

وی در خصوص فیلم خود می گوید: «در این فیلم که مستند از سری مستندهای مربوط به آسیب های اجتماعی است که به درخواستشبکه سهند تهیه شد و در این اثر ما شانه به شانه ی یک مددکار، همزمان زندگی او و مددجویانی که با او در ارتباط هستند را در قابدوربین به تصویر کشیدیم.»

دهناد معتقد است که مریم اکبری یک مددکار ساده نیست بلکه انسانی به تمام معناست که از زندگی خود برای مددجویانش مایهمی‌گذارد و قطعاً لیاقت قهرمان شدن را دارد.

این فیلمساز جوان می افزاید: «بی اعتمادی نسبت به سن و جنسیت خانم های فیلمساز بزرگترین مشکلی است که همیشه با آن مواجههستیم.»

آرزو دهناد می گوید: «برگزاری این جشنواره بعد از دو سال وقفه و دوری حال و انرژی خوبی را میان سینماگران ایجاد کرده و امیدوارمکارهای جدید و روزهای بهتری در انتظار سینمای استان باشد.»

قصه ناتمام” یک داستانک اقتباسی

پریسا قادری نیز با اولین فیلم خود در این جشنواره حضور دارد که در واقع فیلم پایان دوره ی فیلمسازی اوست.

وی نیز جدی گرفته نشدن را بزرگ ترین مشکل فیلمسازی خانم ها عنوان می کند و می گوید: «گرچه من در مورد گروه، تهیه کننده وعوامل از دیگر دوستان خوش شانس تر بودم اما عدم اعتماد سینماگران و تهیه کنندگان به زنان یکی از این مشکلات است، مخصوصاًاگر تجربه اول باشد.”

وی در خصوص اثر خود می گوید: « فیلمنامه قصه ناتمامی در خصوص چالش برای نگهداری حیوانات خانگی است که اقتباسی از یکداستانک با این عنوان است پایانی دیگر اثر دایان ویلیامز بود که در جشنواره فیلمنامه های اقتباسی مقام آورد.»

قادری در خصوص برگزاری جشنواره نیز می افزاید: « این جشنواره چه از لحاظ اجرا و چه از جنبه کیفیت فیلم ها و پخش آن ها بسیارسطح بالا برگزار می شود که واقعاً قابل تقدیر است.”

بدون شک حضور تک تک بانوان فیلمساز در این جشنواره ارزشمند و قابل توجه است اما مجال کوتاه جشنواره به ما فرصت این را ندادتا با همه گفتگو کنیم. امید که در فرصت های آتی شاهد حضور پررنگ‌تر و فعال‌تر این قشر فیلمساز در عرصه‌ی سینما باشیم.

گزارش: پری اشتری